(ANS – Rzym) – “Auxilium Christianorum”, “Wspomożycielka Chrześcijan” – to tytuł wzięty z Litanii Loretańskiej i dziedzictwo Kościoła powszechnego. Jednocześnie tytuł ten ma szczególne znaczenie dla Rodziny Salezjańskiej, zważywszy na wielkie nabożeństwo, jakie Ksiądz Bosko żywił do Maryi pod tym właśnie wezwaniem.

Wezwanie “Auxilium christianorum, ora pro nobis” pojawia się po raz pierwszy w wersji Litanii Loretańskiej z 1576 r., zatwierdzonej przez papieża Klemensa VIII w 1601 r. Inwokacja ta została dodana przez papieża Piusa V po zwycięstwie Ligi Świętej nad Osmanami pod Lepanto 7 października 1571 r. Papież ustanowił z okazji tego chwalebnego zwycięstwa święto Różańca świętego, ale to wdzięczne wezwanie, skierowane do niebiańskiej Opiekunki jako “Auxilium Christianorum” nie wydaje się być wprowadzone bezpośrednio przez papieża, ale należy je przypisać, jak później mówiono, zwycięskim weteranom, którzy wracając z bitwy przechodzili przez Loreto, aby podziękować Matce Bożej. Zaś sztandar floty został przekazany do kościoła dedykowanego Maryi w Gaecie, gdzie jest nadal przechowywany.

Ten wyraz radości ludu chrześcijańskiego został utrwalony w tym wezwaniu; senat wenecki kazał napisać pod wielkim obrazem upamiętniającym bitwę pod Lepanto w Pałacu Dożów: “Ani siła, ani broń, ani wodzowie nie poprowadzili nas do zwycięstwa, lecz Maryja Różańcowa”. I tak obok dawnych tytułów “Pocieszycielka strapionych” i “Ucieczka grzeszników” dodano dla ludu i Kościoła wezwanie: “Wspomożycielka chrześcijan”.

Święto Maryi, Wspomożycielki Wiernych, zostało ustanowione przez papieża Piusa VII 15 września 1815 roku i ustalone na dzień 24 maja na pamiątkę jego triumfalnego powrotu do Rzymu (24 maja 1814 r.) po uwięzieniu przez Napoleona w Fontainebleau. Pierwotnie święto było ograniczone do Kościoła rzymskiego, ale wkrótce rozprzestrzeniło się na diecezje toskańskie (1816), a potem objęło cały Kościół powszechny.

Chociaż kult ten trwał przez następne stulecia, miał swoje wzloty i upadki, aż do czasu, gdy w XIX wieku odrodził go Ksiądz Bosko. Wielki wychowawca i założyciel z Turynu od początku oddał swoją pracę kapłańską i założycielską pod opiekę i pomoc Maryi Wspomożycielki, do której zwracał się w każdej potrzebie, zwłaszcza wtedy, gdy sprawy długo nie znajdowały rozwiązania i pojawiały się duże trudności. Ten wielki kapłan, apostoł młodzieży, w ciągu zaledwie trzech lat, w 1868 r., wzniósł bazylikę Maryi Wspomożycielki na Valdocco w Turynie; pod Jej macierzyńską opieką oddał całe swoje dzieło, dziś rozsiane po całym świecie. Tak oto “Maryja Wspomożycielka” stała się “Madonną Księdza Bosko”, nierozerwalnie związaną z wielką Rodziną Salezjańską, która dała Kościołowi zastępy świętych, błogosławionych, czcigodnych sług Bożych i sług Bożych; te wszystkie dzieci, które powierzyły się pomocy najsłodszej i najpotężniejszej z matek.

Całe kontynenty i kraje czczą i mają Maryję Wspomożycielkę za Patronkę: katolicka Australia – od 1844 r., Chiny – od 1924 r., Argentyna – od 1949 r., Polska – od pierwszych dziesięcioleci XIX w.; szeroko rozpowszechnione i starożytne jest nabożeństwo do Niej w różnych krajach Europy Wschodniej.

W pięknej turyńskiej bazylice Jej poświęconej znajduje się majestatyczny obraz, namalowany na zlecenie samego założyciela, przedstawiający Maryję Wspomożycielkę, z Dzieciątkiem na ręku, w otoczeniu Apostołów i Ewangelistów. Wymowa tego obrazu jest bardzo oczywista: tak jak Maryja była obecna wraz z apostołami w Jerozolimie na początku działalności Kościoła, tak też nadal jest obecna, aby chronić Kościół i prowadzić go przez wieki historii.