Ksiądz Bosko miał wielkie nabożeństwo do Najświętszego Serca Pana Jezusa i zalecał je także swoim wychowankom. To nabożeństwo przejawiało się w wielu formach i wyrazach w ciągu jego życia: w pismach, modlitwach, dobrych radach i zaleceniach, a nawet w kościołach. A ta pobożność była tak przekonywująca, że wpisała się w charyzmat salezjański, będąc pielęgnowana do dziś przez jej następców i duchowych synów Księdza Bosko.

Mówiąc o Najświętszym Sercu Pana Jezusa, Ksiądz Bosko powiedział kiedyś: “Tutaj nabywa się prawdziwego ciepła, mam na myśli miłość Boga, i to nie tylko dla siebie, ale także po to, by zanieść ją gdzie indziej i sprawić, by dusze miały w niej udział”. To oddanie wyraża się w jego naleganiu na częstą spowiedź i komunię oraz uczestnictwo w codziennej Mszy świętej, filarach, które powinny wspierać gmach wychowawczy i ożywiać praktykę systemu prewencyjnego.

Wśród książeczek i broszur, które wydrukował, były także I nove uffici e La guardia d’onore. Zlecił także ks. Bonettiemu napisanie Un mese in onore del Sacro Cuore. Praktykowanie pierwszych piątków miesiąca ku czci Najświętszego Serca Pana Jezusa zostało zalecone w “Regulaminie Oratorium”, a koronka do Najświętszego Serca Jezusowego była kolejną praktyką, którą zaproponował w książeczce Il Giovane Provveduto (Młodzieniec zaopatrzony).

Książeczka ta była największym sukcesem wydawniczym Księdza Bosko. Ukazała się w 1847 r. i do roku jego śmierci w 1888 r. doczekała się 119. wydania. Intencją autora, zadeklarowaną już w przedmowie, było nauczenie takiej “metody życia chrześcijańskiego, która jest jednocześnie radosna i daje szczęście”, jest “prosta i łatwa, ale zupełnie wystarczająca”, chcąc, aby młodzi ludzie mogli stać się “pociechą swoich rodziców, zaszczytem dla swojego miasta, dobrymi obywatelami na tej ziemi, a potem szczęśliwymi mieszkańcami nieba”. W pierwszym wydaniu “Młodzieńca zaopatrzonego” znajdujemy treści i model życia chrześcijańskiego, który zaproponował młodym ludziom: niepowtarzalne “horyzonty duchowości młodzieżowej”.

W te ramy pedagogiczne Ksiądz Bosko wpisuje Koronkę do Najświętszego Serca Pana Jezusa: “Odmawiajcie tę koronkę do Boskiego Serca Pana Jezusa, aby wynagrodzić Mu zniewagi, jakich doznaje w Najświętszej Eucharystii od heretyków, niewiernych i złych chrześcijan. Odmawiajcie ją sami lub z innymi zgromadzonymi, jeśli możecie przed obrazem Boskiego Serca lub przed Najświętszym Sakramentem”.

W ten sposób Ksiądz Bosko chciał również wskazać na skuteczność tego nabożeństwa w jego pracy na rzecz zagrożonej młodzieży, czyniąc to poprzez dobre dzieło odwracania młodych ludzi od grzechu i kierowania ich ku dobru.

Pod koniec życia przystał na prośbę papieża Leona XIII, który prosił go o dokończenie budowy Bazyliki Najświętszego Serca Pana Jezusa w Rzymie. Budowa kościoła, rozpoczęta w 1870 r. przez papieża Piusa IX, była kontynuowana i zakończona dzięki wytrwałości Księdza Bosko w ciągu zaledwie siedmiu lat (1880-1887). Jednak to przedsięwzięcie kosztowało go niemało poświęcenia.

Pierwszy następca Księdza Bosko, błogosławiony ks. Michał Rua, poświęcił Zgromadzenie Salezjańskie Najświętszemu Sercu Pana Jezusa w dniu 31 grudnia 1899 r. i z tej okazji wysłał do wszystkich domów “instrukcję” dotyczącą tego nabożeństwa. Podkreślił jego znaczenie zwłaszcza dla domów formacyjnych, sugerując, by powstające kościoły i nowicjaty były pod Jego wezwaniem. Na kilka dni przed śmiercią ks. Rua poprosił ks. Francesco Cerrutiego o ułożenie modlitwy do Najświętszego Serca Pana Jezusa w intencji powołań. Przedstawiono mu następującą modlitwę, którą zatwierdził, odmówił i poprosił o umieszczenie jej kopii pod poduszką: “O Najświętsze Serce Pana Jezusa, zechciej posłać dobrych i godnych pracowników do Pobożnego Towarzystwa Salezjańskiego, zachowując ich w wierności. Ciebie prosimy, wysłuchaj nas. Panie”.

I na koniec warto przytoczyć to, co zostało umieszczone w 11 artykule Konstytucji Salezjańskich: “Wzorem i źródłem ducha salezjańskiego jest Serce Jezusa, wysłannika Ojca. W odczytywaniu Ewangelii jesteśmy szczególnie wrażliwi na pewne rysy postaci Chrystusa, takie jak: wdzięczność Ojcu za dar boskiego powołania wszystkich ludzi; umiłowanie maluczkich i ubogich; gorliwość w przepowiadaniu, uzdrawianiu i zbawianiu pod przynaglającym działaniem Królestwa, które nadchodzi; troskliwość Dobrego Pasterza, który zwycięża łagodnością i darem samego siebie; pragnienie gromadzenia uczniów w jedności braterskiej wspólnoty”.

Źródło ANS