Open Source Content Management

TSUNAMI NADZIEI

05 sierpień 2022

Dzięki duchowym synom Księdza Bosko w tej krainie bólu i śmierci znajduje się teraz dom pełen odradzającej czułości i uzasadnionej nadziei.

Drodzy Przyjaciele Księdza Bosko, z pewnością doświadczyliście tego, że jednym z najpiękniejszych wyrazów przyjaźni jest możliwość dzielenia się uczuciami, radościami, niepokojami. Dlatego chcę podzielić się z wami doświadczeniem, które było moim udziałem niedawno, w czasie gdy przebywałem wśród moich współbraci salezjanów w Tajlandii.

Udałem się do tej fascynującej części świata, aby animować oraz zachęcać wspólnoty i dzieła salezjańskie, które tam rozkwitnęły, do dalszej działalności. Wśród celów mojej wizyty był ten jeden szczególny: poznać to małe, ale piękne dzieło salezjańskie, które zrodziło się w miejscu wielkiego smutku (a dziś życia). Dokładnie w tym samym miejscu, gdzie została zapisana jedna z najsmutniejszych kart współczesnej historii. To właśnie ten zakątek świata dotknęła największa katastrofa naturalna ery nowożytnej - tsunami w dniu 26 grudnia 2004 roku.

Dwieście trzydzieści tysięcy ofiar, tysiące zaginionych, całe wioski i miejscowości całkowicie zniszczone i starte z powierzni ziemi. I te fale, nigdy nie widziane tak wysokie, niektóre dochodzące do czternastu metrów. Całe kompleksy hotelowe zostały zmiecione wraz z tysiącami turystów, którzy przyjechali z całego świata, aby spędzić tam święta Bożego Narodzenia.

Właśnie tutaj, w rejonie Khao Lak, jednym z najbardziej dotkniętych, w małej wiosce rybackiej (ale też miasteczku turystycznym, “raju” zwłaszcza dla obcokrajowców), liczba zabitych i zaginionych wyniosła prawie 8 tys. osób. Ogromna tragedia.

Przy tej okazji ks. Chavez, mój poprzednik, poprosił przełożonego tamtejszej inspektorii salezjańskiej o natychmiastowe podjęcie działań w celu przyjęcia licznych sierot – ofiar tsunami do nowej placówki salezjańskiej.

Do tego czasu w tym rejonie Tajlandii nie było salezjanów. Ale z duchem i dynamizmem, który przekazał nam Ksiądz Bosko, wszystko udało się zrealizować i w bardzo krótkim czasie ponad 117 chłopców i dziewcząt miało dom, a w nim znalazło wielką rodzinę, która ich przyjęła, zapewniała im bezpieczeństwo i, nawet w bólu, możliwość spojrzenia na życie z nadzieją.

I tak mijały lata, a ci chłopcy i dziewczęta dorastali, mogli zdobyć wykształcenie i dziś są kobietami i mężczyznami mającymi własne rodziny i cieszącymi się spełnionym życiem. Jawi się to jako błogosławieństwo nawet pośród tragedii.

Cud nowego życia

Dziś, 18 lat później, w Khao Lak nie ma już sierot po tamtym tsunami. Pozostawało jednak pytanie: co się stało z tą salezjańską placówką?

A oto co zobaczyłem na własne oczy: kiedy przyjechaliśmy, czekało na nas 42 dzieci i młodzieży w wieku od 6 do 15 lat, których udziałem jest piękne doświadczenie przyjaźni i rodziny. Miejszkają w pięciu pięknych sześciokątnych domach, w których mają do dyspozycji kuchnię, pralnię, toalety i prysznice, pokój do nauki, jadalnię i małą sypialnię. Miejsce jest równie rajskie jak cały region. Roślinność jest tu bujna i bogata. Muszę przyznać, że upał jest również silny i dość uciążliwy. Zielone wzgórze “strzeże” wsi od góry. Nieco dalej, długie połacie piasku obramowane zalesionymi wzgórzami, a woda morska, czysta i ciepła, bardzo zachęca do pływania na wybrzeżu skąpanym w Oceanie Indyjskim. Obok domu salezjańskiego znajduje się szkoła, do której uczęszczają nasi podopieczni.

Kim są ci chłopcy i dziewczęta? Nie mają już do czynienia z falami tsunami, ale z tsunami życia, biedy, rozpadu rodziny. Zwykle nie mają rodziców; niektórymi z tych dzieci opiekuje się daleki wuj lub jakiś dalszy krewny (prawie przez nich nieznany).

Dom salezjański jest tą szansą, która przemienia ich życie, która dokonuje prawdziwych “cudów”. Tak, powtarzam to słowo: “prawdziwych cudów”. Niech was to słowo nie przeraża. Muszę wam powiedzieć, że bardzo się wzruszyłem, kiedy dowiedziałem się, że te dziewczynki, które tam są, w tym domu, który teraz jest ich domem, mają możliwość pogodnego przygotowania się do życia, czują się otoczone opieką i ochroną, kształcą się, studiują... w niektórych przypadkach jest to edukacja na najwyższym poziomie. Wiecie teraz, dlaczego mówię, że to cud? Ponieważ bez tej możliwości te trzynastoletnie dziewczynki mogłyby wpaść w sieć prostytucji lub wykorzystywania dzieci, albo zostać zmuszone do przedwczesnego zamążpójścia, stając się żoną bardzo starego lub znacznie starszego męża, mając zaledwie 14 lat.

Pomyślałem: “Już to wystarczy, aby ukazać wartość pięknego ideału charyzmatu Księdza Bosko, który nawet dzisiaj, po 165 latach, wciąż się wciela i realizuje”.

Dodałbym jeszcze jedną rzecz, którą uważam za wspaniałą. Można by pomyśleć, że mamy tam wspólnotę salezjańską, ale nie mamy. Placówki w Tajlandii i miejsca do obsadzenia są tak liczne, tak różnorodne i duże, że nie możemy dotrzeć wszędzie jako wspólnoty salezjańskie, ale możemy to uczynić jako placówki salezjańskie z wychowawcami salezjańskimi wszelkiego typu. Jest tak zwłaszcza w przypadku “Domu Nadziei Księdza Bosko”, w którym dwie konsekrowane świeckie kobiety są odpowiedzialne za wychowanie i pełnią rolę matek 24 godziny na dobę. Jest też kilku salezjanów współpracowników, którzy zajmują się administracją, zakupami, wszystkim, co jest potrzebne, i jest pewna pani, prawdziwa Mama Małgorzata, która jest wyjątkową kucharką. Inspektoria salezjańska dba o zaspokojenie ich najpilniejszych potrzeb. Dba o tę placówkę z taką samą troską jak o wszystkie inne.

I dwie ostatnie rzeczy: kreatywność salezjańska sprawia, że te dzieci, dziewczęta i chłopcy, nastolatkowie są w stanie wykonywać przedmioty rękodzielnicze wysokiej jakości, które następnie sprzedają, a dochód z tej sprzedaży jest odkładany i stanowi mały kapitał, który zabierają ze sobą, kiedy opuszczają dom salezjański. Salezjańska inspektoria przygotowuje również emporium, w którym będą mogli wystawić i sprzedać wszystko, co produkują, przyciągając przede wszystkim licznych turystów.

Moje serce przepełniła radość, kiedy dowiedziałem się, że 12% z tych chłopców i dziewcząt z “Don Bosco” poszło na studia. 15% wybrało edukację techniczną w naszych szkołach zawodowych, a ponad 50%, po ukończeniu szkoły, znalazło pracę, dzieki której mogli rozpocząć samodzielne życie.

Doświadczyłam nie tylko realizacji pięknego marzenia, ale rzeczywistości, która była bardzo bliska mojemu sercu. To kolejna z tych dobrych rzeczy i nowości, które istnieją, które się rozwijają, które nie robią hałasu, sprawiając, że świat staje się piękniejszy.

Oto dlaczego ból z powodu tsunami ustępuje dziś miejsca pięknu nadziei.

Źródło ANS

Odeszła do Domu Ojca….

         10 lipca 2022 roku odeszła do wieczności w wieku 86 lat Irena Pielat z Centrum Lokalnego SSW w Czerwińsku nad Wisłą. Pani Irena urodziła się 6 września 1936 w Warszawie. Prawie całe swoje życie zamieszkiwała na terenie w parafii Zwiastowania NMP w Czerwińsku. Była bardzo otwarta i dyspozycyjna we wszelkich inicjatywach, które pojawiały się przez dziesiątki lat w parafii i Sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia.

Do Stowarzyszenia Salezjanów Współpracowników wstąpiła 27 stycznia 1985 roku, kiedy to razem z grupą kilkudziesięciu osób złożyła przyrzeczenia. Salezjańską współpracę z Bogiem realizowała na różnych polach aktywności. Należała do Parafialnego Koła Żywego Różańca i Koła Przyjaciół Radia Maryja. Bardzo gorliwie posługiwała w przyjmowaniu pielgrzymów zmierzających przez Czerwińsk na Jasna Górę.

Kochała Eucharystię i Matkę Boża Czerwińską. Miała swoje ulubione modlitwy i wiersze, którymi ubogacała innych. Jej subtelna pogoda ducha udzielała się wszystkim, z którymi rozmawiała.

Wierzymy, że po śmierci nasze życie zmienia się, ale się nie kończy, dlatego bardzo ufamy, że skromniutka fizycznie, ale wielka sercem salezjanka współpracownica z Czerwińska nad Wisłą Irena Pielat cieszy się radością nieba.

Salezjanie Współpracownicy z Czerwińska nad Wisłą

Włochy – 1872 - 5 sierpnia – 2022: 150. rocznica Zgromadzenia Córek Maryi Wspomożycielki

04 sierpień 2022

(ANS – Mornese) – Data 5 sierpnia to data łaski i wydarzenia stojącego pod znakiem silnej komunii dla wszystkich Córek Maryi Wspomożycielki (FMA) na świecie, a w tym roku jest to data szczególna. Właśnie 5 sierpnia 1872 r. – czyli dokładnie 150 lat temu – w Mornese, w Piemoncie, grupa 11 młodych kobiet, z Marią Dominiką Mazzarello na czele, wypowiedziała w obecności Księdza Bosko swoje “tak”, dając początek wspólnocie zakonnej inspirującej się przykładem Maryi Wspomożycielki, poświęcającej się wychowaniu i ewangelizacji młodzieży, zwłaszcza tej pochodzącej z ubogich rodzin.

Nazwa Zgromadzenia odzwierciedla jego tożsamość: Córki Maryi Wspomożycielki, żywy pomnik wdzięczności do Madonny Księdza Bosko.

„Z łaski Ducha Świętego i przez bezpośrednią interwencję Maryi święty Jan Bosko założył nasze Zgromadzenie, jako zbawczą odpowiedź na głębokie oczekiwania dziewcząt. Przekazał on duchowe dziedzictwo inspirowane miłością Chrystusa Dobrego Pasterza oraz nadał mu silny impuls misyjny” – czytamy w art. 1 Konstytucji Córek Maryi Wspomożycielki.

Minęło 150 lat i Zgromadzenie Córek Maryi Wspomożycielki świętuje długą i bogatą historię miłości i troski o młodzież. Obchody, organizowane przez ostatnie trzy lata, musiały zmierzyć się z trudnym kontekstem pandemii Covid-19, ale ten czas pozwolił jeszcze bardziej dogłębnie spojrzeć wstecz, na historię Zgromadzenia i poszukać w jego początkach i charyzmacie inspiracji do stawienia czoła wyzwaniom związanym ze współczesnością.

Jak stwierdziła Przełożona Generalna Córek Maryi Wspomożycielki s. Chiara Cazzuola: "W tej sytuacji, która wciąż nas zaskakuje i utrzymuje się, jesteśmy wezwane do przyjęcia wyzwań, jakie stawia współczesny świat, aby odważnie planować przyszłość i w tym kontekście przeżywać 150. rocznicę jako okazję do odnowy oraz odrodzenia powołaniowego i misyjnego”.

Od małej wioski Mornese do całego świata, w ciągu pierwszych 150 lat istnienia Zgromadzenia CMW zaniosło pasję wychowawczą Księdza Bosko i Matki Mazzarello na cztery strony świata i jest dziś jednym z największych żeńskich zgromadzeń zakonnych w Kościele.

Jutro 150. rocznicę Zgromadzenia będzie świętować 11 225 córek Maryi Wspomożycielki i 310 nowicjuszek, rozsianych w 97 krajach na pięciu kontynentach, należących do 69 inspektorii i 5 wizytatorii. Swoją misję realizują poprzez 122 ośrodki promocji kobiet, 274 dzieła społeczne (dla migrantów, uchodźców i mniejszości etnicznych), 440 internaty i schroniska, 475 ośrodków kształcenia technicznego i zawodowego, 142 dzieła społeczne dla dzieci i młodzieży w trudnej sytuacji, 2793 oratoria i ośrodki młodzieżowe oraz 3175 szkół różnego typu i stopnia.

Do każdej z tych wspólnot i ośrodków Córek Maryi Wspomożycielki odnosi się hasło, które zostało wybrane na te obchody 150-lecia: “Maryja przechadza się po tym domu”.

Siostra Yvonne Reungoat, była przełożona generalna Córek Maryi Wspomożycielki, mianowana członkiem Dykasterii ds. Biskupów

(ANS – Watykan) – W środę 13 lipca Ojciec Święty Franciszek mianował po raz pierwszy kobiety członkami Dykasterii ds. Biskupów. Mowa tu o siostrze Yvonne Reungoat, byłej przełożonej generalnej Córek Maryi Wspomożycielki; siostrze Raffaelli Petrini, franciszkanki Eucharystii (FSE), pełniącej funkcję sekretarza generalnego Gubernatoratu Państwa i Miasta Watykanu, a także dr Marii Lii Zervino, przewodniczącej Światowej Unii Katolickich Organizacji Kobiet. Wraz z nimi zostało także mianowanych jedenastu kardynałów i biskupów.

Siostra Yvonne Reungoat była dziewiątą przełożoną generalną Zgromadzenia Córek Maryi Wspomożycielki. Urodziła się 14 stycznia 1945 r. w Plouénan, we Francji. Śluby zakonne jako córka Maryi Wspomożycielki złożyła 5 sierpnia 1965 r. Ukończyła studia z literatury, historii i geografii na Uniwersytecie w Lyonie. Uczyła do 1980 roku, potem kierowała wspólnotą w Lyonie i Paryżu (1977-1983), następnie pełniła funkcję wikarii inspektorialnej (1978-1983) i przełożonej inspektorii z siedzibą w Paryżu (1983-1989). W 1991 r. została wybrana przełożoną afrykańskiej inspektorii pw. Matki Bożej z siedzibą w Lomé (Togo). W 1996 r., na Kapitule Generalnej XX, została wybrana radną generalną wizytatorką, a w 2002 r., na KG XXI, wikarią generalną. W 2008 r., na KG XXII, została wybrana przełożoną generalną, a na Kapitule Generalnej XXIII w 2014 r. została potwierdzona na stanowisku przełożonej generalnej Zgromadzenia na następne sześciolecie.

Od 2018 r. siostra Yvonne jest przewodniczącą Unii Przełożonych Wyższych Zakonów Żeńskich Włoch (USMI), a od 2019 r. – członkiem Kongregacji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego.

Dykasteria ds. Biskupów zajmuje się tym wszystkim, co dotyczy mianowania biskupów diecezjalnych i tytularnych, administratorów apostolskich i ogólnie Kościołów partykularnych, przy uwzględnieniu propozycji tychże Kościołów partykularnych, Konferencji Episkopatów i Przedstawicielstw Papieskich oraz zasięgając opinii członków Prezydium właściwej Konferencji Episkopatu i Metropolity. W tym procesie angażuje również w odpowiedni sposób członków ludu Bożego danych diecezji.

Po otrzymaniu tej wiadomości, Matka Chiara Cazzuola, Przełożona Generalna Zgromadzenia Córek Maryi Wspomożycielki, pogratulowała siostrze Reungoat, pisząc: "Ciesząc się wraz z Siostrą z powodu tej kolejnej nominacji, będącej wyrazem wielkiego zaufania Kościoła do Siostry, a w osobie Siostry do całego Zgromadzenia, życzymy wszystkiego najlepszego w tej nowej misji. Będziemy blisko Siostry z czułością i wdzięcznością, towarzysząc jej na tej nowej drodze modlitwą i zobowiązując się do dalszej wierności Kościołowi i Papieżowi. Dziękujemy, Siostro Yvonne, za dyspozycyjność oraz szybką i pogodną odpowiedź na to nowe wyzwanie, które w roku, w którym obchodzimy 150. rocznicę Zgromadzenia Córek Maryi Wspomożycielki, jest darem i znakiem owocności charyzmatu. Niech Maryja Wspomożycielka poprzedza, prowadzi i towarzyszy Ci na drodze, tak jak to miało miejsce u początków naszego Zgromadzenia, 150 lat temu. Ze wszystkimi Córkami Maryi Wspomożycielki na świecie życzymy Ci dobrej drogi!”.